Escapisme: We doen het allemaal!

Wanneer ga ik precies te ver en loop ik mezelf eigenlijk een beetje voorbij? En wanneer moet ik mezelf streng toespreken? 

Want ja, ik hang nu toch echt te lang op de bank een favoriete serie te ‘binge-watchen’ en stel stiekem dingen uit waarvan jij en ik weten dat ze allang gedaan hadden moeten worden. Waarom heb ik die dingen eigenlijk nog niet gedaan? Ik weet het wel: saai, niet leuk, ligt me niet echt, ik ben moe; er zijn duizenden andere dingen die ook nog moeten gebeuren, om maar een paar voorbeelden te noemen. Escapisme is hiervan het gevolg. ‍️

We zijn vaak tegen niemand zo kritisch als tegenover onszelf. En zonder dat we het soms beseffen, halen we onszelf gigantisch onderuit. Of gaan we door waar we eigenlijk even een moment hadden kunnen nemen om van het uitzicht te genieten. Als we ons niet aan onze (vaak zelf) opgelegde maatstaf houden, zijn we lui, falen we ergens of komen we gewoonweg niet vooruit. Want ja, stilstaan is per definitie achteruitgang, toch? We staan de hele tijd maar 'aan', houden alle ballen in de lucht en hebben misschien net iets te weinig slaap gehad de afgelopen nachten. Daarnaast hebben we de laatste twee weken (om nog maar te zwijgen over de afgelopen maanden) ons stinkend best gedaan, maar dat zien we niet of het lijkt op dat moment helemaal niet belangrijk. Want ja, het gaat om die dingen die we nu de hele tijd maar uitstellen. En even een moment voor jezelf hebben? Hoe durf je! Je hebt de afgelopen week helemaal niets gedaan ’s avonds, dus dat heb je echt niet nodig. Je bent gewoon een luie donder. Klinkt dit bekend? 

Ik herinner mezelf er steeds aan dat het leven en alles wat we doen een marathon is en geen sprint. Dit maakt me lief/aardiger voor mezelf. #Be kind. Soms gaat het goed en soms zit het tegen. Ik probeer te kijken naar wat wel lukt en naar wat ik in de tussentijd heb bereikt. Het klinkt misschien cliché, maar vier je overwinningen, ook de kleintjes! Of maak er in ieder geval een ‘mental note’ van. 

Daarnaast luister ik naar wat ik op dat moment nodig heb. Soms heb ik een klein zetje nodig in de vorm van muziek (dat vind ik fijn om bij te werken), of spar ik met iemand, of moet ik de stap iets kleiner maken. Op andere momenten heb ik een time-out nodig om mijn energie weer op te laden. Ik kan niet alles continu en consistent doen. Zo zit ik niet in elkaar en ook al zou ik dat willen; ik ga nooit voldoen aan de maatstaf waarvan ik denk dat die gehaald moet worden. Dat maakt me niet slecht. Dat maakt me net als iedereen: gewoon een mens. Het leven verloopt nooit zoals we denken, en dat hoeft ook niet altijd. Soms is het uitermate mooi wat er ontstaat als je dingen even loslaat en organisch laat groeien. 

Dus, is daar je kritische stem weer? Ons struisvogel gedrag heeft vaak een reden! Rewind & Be kind! 

En jij?

Hoe zorg jij ervoor dat je aardig bent/blijft voor jezelf?

En wat werkt voor jou wanneer je bijvoorbeeld uitstel gedrag vertoont?